rek

Ik was weer eens in Provinciehoofdstad, vergeefs zou al snel blijken omdat iedereen behalve de pers op de hoogte bleek te zijn dat de zaak aangehouden zou worden. Groot is mijn verbazing als ik bij binnenkomst direct te horen krijg dat mijn vouwfiets niet meer naar binnen mag. "Was ik daar niet van op de hoogte" is de vraag. Nee dat was ik niet.
Ik mag, bij uitzondering, mijn fiets nog 1 keer bij de portier neer zetten, maar de volgende keer moet ie echt buiten blijven. Lekker, ik heb een dure, bij fietsendieven populaire vouwfiets zonder slot. Ik kan natuurlijk voor een hoop geld een goed slot kopen, maar dan moet ik mijn fiets ook ergens goed aan vast maken.
Een korte blik leert dat er inderdaad een aantal fietsenbeugels zijn, maar die staan in weer en wind, niet overdekt. En belangrijker, ook niet in het zicht van iemand. Weg is weg, het is zo gebeurd, als rechtbankverslaggever weet ik dat maar al te goed. Ik voel er helemaal niets voor om het dure ding buiten te laten staan, overgeleverd aan de elementen.
Er is een mail uit naar de communicatie-afdeling. Ik heb het simpele voorstel gedaan dat ik mijn mooie Strida gewoon, zoals dat ook in Beschuitsstad gaat, in de perskamer neerzet. Heeft niemand er last van, klaar. In ieder geval weet ik weer waarom ik niet graag meer kom in deze rechtbank, kleine nazibewakertjes bij de ingang die keer op keer mijn tas helemaal moeten doorzoeken, onbereikbare voorlichters die niet terugbellen, zaken die doorgaan en dan toch niet, officieren van justitie die plots eisen dat je, door hun baas het OM verstrekte, stukken teruggeeft en als je dat weigert boos en dreigementen uitend de zaal uitlopen.
Geef mij die andere rechtbank maar, die waar je vriendelijk begroet wordt als je binnen loopt en iedereen z'n best doet om het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Omdat ze daar begrijpen dat ik ook gewoon mijn werk doe. Dat een journalist niet een lastige pottenkijker is, maar iemand die namens de burger gebruik maakt van een democratisch recht om in alle openheid verslag te doen van ons rechtssysteem.
Ik hou dan ook mijn hart vast, er zijn plannen om de rechtbanken samen te voegen, ik moet er niet aan denken!