Een verbeten man. Dat zie je meteen als hij door de jongens van de parketpolitie binnen gebracht wordt. Scherpe, ontevreden gelaatstrekken, de nukkige verbolgen houding van iemand die geen nee kent, deze man straalt uit waar hij van verdacht wordt. Artikel 285b, stalking, bedreiging, overtreding van een gebiedsverbod. Niet alleen van zijn ex-partner en moeder van zijn twee kinderen, ook van zijn voormalige schoonmoeder, docenten van een basisschool, medewerkers van het UWV, van de woningbouw, van een psychiater, kortom een waslijst aan telefoonterreur, sms-bombardementen, brievenbusvervuiling.
De eerste indruk is die van een verbolgen vader die zijn kinderen niet meer mag zien, van een man in een supermankostuum die van daken of balkons springt uit onvrede over het niet mogen zien van zijn kinderen. Zijn betoog begint ook met het beklag over het verhaal rond het verbreken van de relatie door zijn ex. Tot in detail begint de man plaats en actie te verhalen, regelmatig de rechter te onderbreken als die naar zijn inzicht te vluchtig door de feiten fietst.
Mij bekruipt een ongemakkelijk gevoel. In het verhaal van deze bijzonder onsympathieke man begint een vreemde draai te komen. Feiten en omstandigheden worden op een bijzondere manier verweven tot een verhaal dat perfect in elkaar zit, maar zo bizar is dat het niet meer dan een hersenspinsel kan zijn.
"geestesziekte, gekenmerkt door waanideeën over intenties van anderen => achtervolgingswaanzin"
Uiteindelijk komt het verhaal erop neer dat de hele wereld zich tegen de man heeft gekeerd. De woningbouw, samen met imkers, medewerkers van het UWV, de psychiater en tientallen andere onnavolgbare dwarsverbanden, hebben samengespannen om de man in het Pieter Baan Centrum te krijgen. En niet alleen dat, want om hem daar te krijgen heeft de woningbouw ziektemakers in zijn trappenhuis gespoten. Niet alleen hij werd daar ziek van, zijn dochter heeft er zelfs leukemie door gekregen omdat haar kinderwagen op de gang stond.
Vanuit zijn waanideeën is de man gaan belagen. De huismeester omdat hij wilde weten waarom deze hem en zijn dochter ziek maakte, de wijkagent omdat die samenspande met de imkers, want deze agent maakte ooit een opmerking over honing en hij was tenslotte in de jaren 90 door een zoon van een imker in elkaar geslagen, "dat begrijpt u natuurlijk wel meneer de rechter".
Als er een ding is gelukt, is het de opname in het PBC. Deskundigen komen met een duidelijke conclusie, volledig ontoerekeningsvatbaar, oftewel, het is de geesteszieke man niet toe te rekenen wat hij allemaal heeft gedaan, de stoornis heeft hem overgenomen en veroorzaakt wat er allemaal heeft plaatsgevonden. Een jaar gedwongen opname in een psychiatrische kliniek is dan ook de gepaste eis waar officier van justitie Kraak mee komt.
In zijn laatste woord komt de man met zijn conclusie, "weet u, niet ik ben degene die waanideeën heeft, al die mensen met die verhalen, die hebben allemaal waanideeën!"
De eerste indruk is die van een verbolgen vader die zijn kinderen niet meer mag zien, van een man in een supermankostuum die van daken of balkons springt uit onvrede over het niet mogen zien van zijn kinderen. Zijn betoog begint ook met het beklag over het verhaal rond het verbreken van de relatie door zijn ex. Tot in detail begint de man plaats en actie te verhalen, regelmatig de rechter te onderbreken als die naar zijn inzicht te vluchtig door de feiten fietst.
Mij bekruipt een ongemakkelijk gevoel. In het verhaal van deze bijzonder onsympathieke man begint een vreemde draai te komen. Feiten en omstandigheden worden op een bijzondere manier verweven tot een verhaal dat perfect in elkaar zit, maar zo bizar is dat het niet meer dan een hersenspinsel kan zijn.
Uiteindelijk komt het verhaal erop neer dat de hele wereld zich tegen de man heeft gekeerd. De woningbouw, samen met imkers, medewerkers van het UWV, de psychiater en tientallen andere onnavolgbare dwarsverbanden, hebben samengespannen om de man in het Pieter Baan Centrum te krijgen. En niet alleen dat, want om hem daar te krijgen heeft de woningbouw ziektemakers in zijn trappenhuis gespoten. Niet alleen hij werd daar ziek van, zijn dochter heeft er zelfs leukemie door gekregen omdat haar kinderwagen op de gang stond.
Vanuit zijn waanideeën is de man gaan belagen. De huismeester omdat hij wilde weten waarom deze hem en zijn dochter ziek maakte, de wijkagent omdat die samenspande met de imkers, want deze agent maakte ooit een opmerking over honing en hij was tenslotte in de jaren 90 door een zoon van een imker in elkaar geslagen, "dat begrijpt u natuurlijk wel meneer de rechter".
Als er een ding is gelukt, is het de opname in het PBC. Deskundigen komen met een duidelijke conclusie, volledig ontoerekeningsvatbaar, oftewel, het is de geesteszieke man niet toe te rekenen wat hij allemaal heeft gedaan, de stoornis heeft hem overgenomen en veroorzaakt wat er allemaal heeft plaatsgevonden. Een jaar gedwongen opname in een psychiatrische kliniek is dan ook de gepaste eis waar officier van justitie Kraak mee komt.
In zijn laatste woord komt de man met zijn conclusie, "weet u, niet ik ben degene die waanideeën heeft, al die mensen met die verhalen, die hebben allemaal waanideeën!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten