Mijn tocht naar de Vuelta begint met twee dodelijke ongelukken. De behandeling van de rechtszaken ervan om precies te zijn. Want terwijl de klupgenoten uit Textielstad wegrijden, zit ik nog in de rechtbank. In de perskamer staat mijn racefiets en tijdens de zaak krijg ik routeaanwijzingen. Ik moet aanhaken in Koeverden! Inderhaast zoek ik op hoe ik daar moet komen en sms terug dat het me gaat lukken. En zo rijden we een aantal uren later uiteindelijk gezamelijk het TT circuit op om onze stuurbordjes op te halen.
De volgende ochtend, na een flinke bui, rijden we opnieuw het circuit op, maar nu echt! Een rondje meegenieten van het circuit van de proloog en dan op pad in het Landvanbartje.
Onderweg pikken we Buurman Krattenstapelaar en Soldaataltijdopkop op, zij grepen door een computerstoring net naast een deelnamebewijs, maar maken gebruik van hun recht om op de openbare weg te fietsen.
Tussen de buien door rijden we van het ene prachtige dorpje naar het andere. Langs de kant joelende mensen, kraampjes en versieringen, alles is rood geel.
Onderweg is het weer steeds anders, iets waar ook de profs tijdens de proloog mee geconfronteerd worden. Stevige windvlagen, regenbuien, maar ook een warme zon. Het is dus steeds een kwestie van jasjes aan en weer uit trekken. Een voordeel is dat de Textielstadse fietskoerier met ons meefietst, hij slaapt zelfs met de tas op de rug en draagt ieders regenjas en meer in de tas.
Onderweg vormen we de kopgroep van een steeds groter wordend peloton. Uitgeputte fietsers grijpen hun kans om in onze slipstream mee genomen te worden naar de finish.
In het laatste dopr voor de finish houden we even halt voor een sportdrankje. We juichen onze medefietsers hartelijk toe en bereiden ons voor op het laatste stuk.
Even later is het feest compleet. Zes medailles, de brutalen hebben tenslotte de halve wereld, en een mooie 135 kilometer in de benen. Na afloop een mooi huiskamerconcert en een treinreis naar huis die geen van de aanwezigen snel zal vergeten.
Voor het goede doel heb ik 142,50 euro weten op te halen, geen slecht resultaat.
De volgende ochtend, na een flinke bui, rijden we opnieuw het circuit op, maar nu echt! Een rondje meegenieten van het circuit van de proloog en dan op pad in het Landvanbartje.
Onderweg pikken we Buurman Krattenstapelaar en Soldaataltijdopkop op, zij grepen door een computerstoring net naast een deelnamebewijs, maar maken gebruik van hun recht om op de openbare weg te fietsen.
Tussen de buien door rijden we van het ene prachtige dorpje naar het andere. Langs de kant joelende mensen, kraampjes en versieringen, alles is rood geel.
Onderweg is het weer steeds anders, iets waar ook de profs tijdens de proloog mee geconfronteerd worden. Stevige windvlagen, regenbuien, maar ook een warme zon. Het is dus steeds een kwestie van jasjes aan en weer uit trekken. Een voordeel is dat de Textielstadse fietskoerier met ons meefietst, hij slaapt zelfs met de tas op de rug en draagt ieders regenjas en meer in de tas.
Onderweg vormen we de kopgroep van een steeds groter wordend peloton. Uitgeputte fietsers grijpen hun kans om in onze slipstream mee genomen te worden naar de finish.
In het laatste dopr voor de finish houden we even halt voor een sportdrankje. We juichen onze medefietsers hartelijk toe en bereiden ons voor op het laatste stuk.
Even later is het feest compleet. Zes medailles, de brutalen hebben tenslotte de halve wereld, en een mooie 135 kilometer in de benen. Na afloop een mooi huiskamerconcert en een treinreis naar huis die geen van de aanwezigen snel zal vergeten.
Voor het goede doel heb ik 142,50 euro weten op te halen, geen slecht resultaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten