Om half acht vanmorgen regent het. De lucht is grijs en vies en ik besluit wat meer aan te trekken dan ik oorspronkelijk van plan was. Het is de dag van de Groene Grenstocht, openingsrit van het seizoen 2009. Om kwart over acht verterk bij Buurman Krattenstapelaar, dat is de bedoeling.
Het wordt wat later. het vertrek. Een kopje koffie later om precies te zijn. In Slaatjesdorp voegen we ons bij de rest van de klup en terwijl het nog miezert gaan we op pad. De eerste 20 kilometers is er niets aan, zeker als we met ruim 30 op de teller, onze vaste grensovergang passeren.
Als snel wordt duidelijk, dit wordt geen bijzondere tocht over onbekende paden. Nee, alsof we zelf onze zondagse route hebben uitgezet, fietsen we over alleen maar bekend terrein. De uitgepijlde route is totaal niet uitdagend, alleen het aantal lekke banden onderweg is meer dan normaal. Het kan niet anders, natte wegen = lekke banden, een van de wielerwetten.
Na de stop, verrassend, binnen in het café waren we nog nooit geweest, breekt eindelijk de zon door. De snelheid gaat omhoog en er vormt zich een groot peloton van divers pluimage. Met snelheden van rond de 36/37 vliegen we richting huis en als Grensdorp in zich is haken we af. Het is zinloos om nog het hele eind naar Slaatjesdorp te peddelen om te constateren dat daar, net als de voorgaande jaren, niets meer te beleven valt. En zo, via een pitstop in maison Krattenstapelaar, beland ik met een kleine 100 kilometer op de teller thuis. Tevreden over het fietsplezier, maar niet over de route, stap ik onder een warme douche. De smerige sportkleding gaat rechtstreeks de wasmachine in. Kan ik morgen weer verder fietsen.
Thuis lees ik dat Eazy mij gespot meende te hebben op de plaatjesmarkt in de stad. Helaas voor hem zat hij er naast. Ik wacht er nu op dat hij, mij niet alleen echt spot, maar ook op de gevoelige pixelplaat vast legt. Hoef ik dat niet steeds zelf te doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten