zand tussen de tanden

Heel optimistisch was ik wel vanmorgen vroeg. Met de tweet dat het droog zou zijn. Op de buienradar is niets te zien, in de plassen buiten ook niet, logisch dat ik het helemaal zag zitten.
maar goed, droog is het niet, het miezert. Vieze, natte, fijne miezer.
Ik ben niet de enige die de vergissing maakt, vijf andere fietsers maken de zelfde en belanden drijfnat in het Kluphuis voor een kop koffie met een gratis (bij de boodschappen) Berliner bol. En ook al wordt er nog een kop of wat extra ingeschonken, het moment van de beslissing is niet uit te stellen.
Even later zitten we op de fiets. Niet iedereen met evenveel zin en daarom is het niet verwonderlijk dat de Krattenstapelaar na een paar kilometer afhaakt, zijn verkoudheid speelt teveel parten. Ook Vakbondshenk heeft het moeilijk, niet met de regen, maar met verzuring van de benen en hij besluit zijn eigen route te rijden.
We blijven met z'n vieren over, de snelste fietsers van de klup en ik. Het wordt hard fietsen. Tegen de wind in gaat het tegen de dertig, met de wind in de rug rond de vijfendertig. In de vieze miezer, dit is echt fietsen, het zand tussen de tanden. Ik kan merken dat ik de laatste weken niet zo heel vaak op het stalen ros heb gezeten, het kost me af en toe moeite om in het wiel te blijven hangen. Het komt natuurlijk ook omdat ik steeds probeer te filmen en af en toe stevig moet aanzetten.
Al met al is het heerlijk en kan ik niet wachten op wat beter weer. Boven de nul graden heeft je lichaam toch meer energie te geven om te fietsen. En eigenlijk is een beetje miezer ook niet echt erg. Ik verheug me op de komende lente, lekker veel fietsen!