diep gaan

Het is zondagmorgen en als ik wakker word scheen de zon en geeft de buienradar aan dat het nog zeker een uur of twee droog zal blijven. Snel een ontbijt en een kop koffie naar binnen en op de fiets. Ik volg de wind en fiets er recht tegenin door het land van Jonge Leu en Oale Grond. Ik ben op zoek naar mooie weggetjes maar die zijn rond Autofraudedorp vrij zeldzaam en leiden allemaal weer terug naar de grote weg die ik probeer te vermijden. Het gevolg is dat ik willekeurig links en rechts sla en op zandwegen, gruispaden en betonplaten terecht kom. Mooi, maar vrij zwaar, zeker omdat ik wel tempo wil blijven rijden en voor de regen thuis wil komen.
Dan bots ik tegen het Bolletjekanaal en ik sla rechts af, richting Bejaardendorp. Ik besluit op weg te gaan naar het parcours van het NK wielrennen. Eerder stond ik langs de kant te kijken naar de groten die langsflitsten, nu wil ik zelf ondervinden hoe het voelt. Als ik het parcours opfiets merk ik het direct, dit is een mooi wedstrijdparcours. De wind heeft volop vrij spel, overal vals plat en er zitten mooie scherpe bochtjes in. Dan voel ik de eerste regendruppels, als ik om kijk zie ik een bijna zwarte wolkenlucht aankomen met in de verte een hevige bui. Ik besluit de te laten voor wat het is, die rijden we binnekort wel weer op en zet het op een spurten.
Ik probeer de regen voor te blijven maar heb de pech dat we beiden dezelfde richting op gaan. Ik ga diep, onderin de beugels, schakel een tandje zwaarder en zie mijn teller omhoog kruipen. Onderweg passeer ik alles en iedereen terwijl ik mijn benen gesel. Uiteindelijk blijf ik de regen voor en kom ik droog thuis aan. De zeventig kilometer voel ik zowaar in mijn benen, maar het mag voor deze keer. Dan spring ik onder de douche. De warme waterstralen zijn heerlijk. Even later zit ik heerlijk op de bank te genieten van de 15e etappe van de Tour de Stokbroodkaasenwijnland.