"Nous sommes arrivé, le ciel est bleu" bliept mijn telefoon. Mijn paps en mams zijn veilig in het verre Stokbroodkaasenwijnland aangekomen na een lange treinreis per boemel, internationale en le Train au Grande Vitesse. Bijna tweeënhalve maand blijven ze in dit prachtige land waar mijn vader over een maand zijn zeventigste verjaardag zal vieren. En dat betekent maar één ding, ook mijn vakantie staat voor de deur. Want die viering, daar wil ik bij zijn. Beklim ik gelijk even de Kaleberg. Tenminste, als ik volgende week boven kom op de Vaderlandsche bult, want als dat niet lukt, dan moet ik me nog eens goed achter de fietshelm krabben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten