Het waait echt hard. Ik merk het als ik een aantal keren een flinke windklap van opzij krijg en nog net op de wielen kan blijven. De eerste twintig kilometers krijg ik het gemiddelde niet boven de 22,9. Wat ik ook trap, ik ga direct over de kale velden en venen tegen de wind in. Zo heb ik het geleerd, beginnen met het zwaarste, om de vruchten later te plukken.
Na een paar dagen genieten bij de Zuiderburen is het echt weer tijd om op de fiets te stappen. Ik heb er ook echt zin in, lekker met de kop in de wind, het knerpen van de banden over de weg en het getik van de ketting over de schakels. Ik heb ook zin in een lekker stuk, iets boven de vijftig.
Na twintig kilometer hou ik kort pauze, ik "trek een foto" zoals de Zuiderburen zo mooi kunnen zeggen, eet een müslibar en drink wat. Waar ik ben, geen idee, ik volg de tegenwind en zie wel waar ik uit kom. Dan ga ik verder. Ik voel me versterkt en schakel naar het grootste blad voor. Dit varkentje gaan we even wassen.
Alle kilometers die ik daarna afleg zijn probleemloos. Tuurlijk, ik ploeter en zweet als ik tegen de wind in moet, maar het doet me minder. Langzaam klimt het gemiddelde op de teller omhoog. dan kom ik op een mooi vlak stuk weg en voel het in mijn benen. Ik schakel nog een paar tandjes zwaarder achter en begin te trappen. Als de teller 53,9 aangeeft zie ik plots een voorrangsweg voor me. Damn, ik nu moet ik wel heel snel in de ankers. Daar gaat mijn absolute record, maar op de vlakke weg heb ik het wel, een verbetering van 3,4.
Nog steeds heb ik geen idee waar ik ben, ergens bij de Oosterburen, dat weet ik. Dan rij ik plots op de Zonneweg en voor me opent een bekend terrein. Ik fiets door tot de grote weg en met een lekker vaartje fiets ik naar huis. Bijna zestig kilometers gereden, ik zweet me kapot, maar ik ben tevreden. Het was heerlijk.
Na een paar dagen genieten bij de Zuiderburen is het echt weer tijd om op de fiets te stappen. Ik heb er ook echt zin in, lekker met de kop in de wind, het knerpen van de banden over de weg en het getik van de ketting over de schakels. Ik heb ook zin in een lekker stuk, iets boven de vijftig.
Na twintig kilometer hou ik kort pauze, ik "trek een foto" zoals de Zuiderburen zo mooi kunnen zeggen, eet een müslibar en drink wat. Waar ik ben, geen idee, ik volg de tegenwind en zie wel waar ik uit kom. Dan ga ik verder. Ik voel me versterkt en schakel naar het grootste blad voor. Dit varkentje gaan we even wassen.
Alle kilometers die ik daarna afleg zijn probleemloos. Tuurlijk, ik ploeter en zweet als ik tegen de wind in moet, maar het doet me minder. Langzaam klimt het gemiddelde op de teller omhoog. dan kom ik op een mooi vlak stuk weg en voel het in mijn benen. Ik schakel nog een paar tandjes zwaarder achter en begin te trappen. Als de teller 53,9 aangeeft zie ik plots een voorrangsweg voor me. Damn, ik nu moet ik wel heel snel in de ankers. Daar gaat mijn absolute record, maar op de vlakke weg heb ik het wel, een verbetering van 3,4.
Nog steeds heb ik geen idee waar ik ben, ergens bij de Oosterburen, dat weet ik. Dan rij ik plots op de Zonneweg en voor me opent een bekend terrein. Ik fiets door tot de grote weg en met een lekker vaartje fiets ik naar huis. Bijna zestig kilometers gereden, ik zweet me kapot, maar ik ben tevreden. Het was heerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten