heertje

De deur gaat open en Ben stapt binnen. Ben is een van de Papo's van de rechtbank, een parketpolitieman dus. Ik heb net nog een kop koffie van hem gehad, altijd leuk want Ben heeft het perfecte tweekopsdienblad dat er maar bestaat, zijn handboeien.

Deze keer heeft hij een keurige heer bij zich. Of deze heer even de telefoon in de perskamer mag gebruiken om transport te regelen. Ik bekijk de heer eens goed. Hij ziet er wat verfromfraaid uit. Op zijn kale hoofd stoppels van zeker drie dagen niet scheren en een minder fraaie wond. Zijn riem en wat andere spullen heeft de man in een bekende gesealde plastic zak. De heer is net vrijgelaten, dat is zeker.

De heer pleegt een telefoontje maar vangt bot. Geen gehoor. Hij heeft teveel politieseries gezien blijkt als hij zwaar teleurgesteld ophangt. Hij vraagt of hij alstublieft nog een belletje mag plegen. We zijn niet in het land van de Koibois dus hij gaat z'n gang maar. Opnieuw vangt de heer bot. Hij spreekt wel iemand, maar die kan hem niet komen ophalen. De heer dringt ook niet erg hard aan, hij neemt beschaamd afscheid van de beller en legt de hoorn op de haak.

Met de wanhoop in de ogen vraagt hij toestemming om voorlopig in het gebouw te mogen verblijven. De toestemming wordt gegeven en de heer loopt naar de gang. Daar maakt hij de plastic zak open en doet zijn riem om. Uit een klein koffertje pakt de heer een veelgelezen boek en neemt plaats op een van de stoelen. Ik moet naar een zitting, maar als ik een paar uur later opnieuw langs kom lopen, zit de man nog steeds stoicijns in zijn boek te lezen.