windsuis

Het gaat voor geen meter, alles doet zeer, mijn neus druipt, het is koud en de snelheid is ver te zoeken, ben niet vooruit te branden. Ik vraag me echt af wat hier nou leuk aan is, over Oosterbuurse weggetjes fietsen in deze kleding. Ik ben echt niet goed wijs.

Dan werp ik een vluchtige blik op mijn teller. 33,7 geeft ie aan. Ik wrijf de windtranen uit mijn ogen, zie ik dat goed? 33,7? Ik kijk nog een keer en kijk dan eens goed naar de straat. Het ziet er niet uit alsof ik met gezwinde spoed over deze modderweg schiet.

Hmm. Ik neem snel een slok sportdrank en werk een müslibar weg. Moeilijker dan het op het eerste gezicht lijkt. Ademen, eten en inspanning is echt iets dat je moet leren. Kleine hapjes, voldoende lucht happen en vooral niet te veel vaart verliezen.

Ik voel me al snel beter, mijn benen gaan steeds soepeler rond en, alhoewel ik me nog steeds afvraag waarom ik dit allemaal doe, ik ga verder. Na een kilometer of 40 rij ik de stad weer in. Op de laatste rotonde probeert een klein wit autootje mij nog aan te rijden. Ik schiet naar rechts terwijl de bestuurder remt met gierende banden, drukke gebaren maakt en geluidloze vloeken uit.

Druktemaker. Als hij goed had gekeken had hij mij gezien, zo moeilijk was het niet, ik was die wielrenner die vaart minderde, zijn hand van zijn handrem af deed en uitstak om aan te geven dat ie niet afsloeg maar over de rotonde zijn weg zou vervolgen. We hadden ook oogcontact terwijl ik dat deed, maar weet ik veel dat blinden tegenwoordig ook al auto mogen rijden.

De man blijft opgewonden bezig. Achter hem staan inmiddels andere weggebruikers driftig te toeteren dat hij zich niet zo druk moet maken en door moet rijden. Ondertussen ben ik de rotonde af. Gelukkig heb ik nog adem genoeg om even hartgrondig een vloek te plaatsen. Dan fiets ik door. Naar huis voor een verfrissende douche.