Het is net een paar minuten voor van half twee. Ik wacht ondertussen al een uur of twee totdat de zaak van één uur begint. Het is de eerste werkdag na een korte vakantie en vanaf negen uur ben ik in touw. Een dagje fraude, verduistering en oplichting.
Met een mooi begin, een voormalig politieman die als financieel adviseur een groot aantal van zijn klanten bedonderde. Lijfrentes, polispremies en belegginggeld in eigen zak stak, levensverzekeringen annuleerde zonder dat mensen daar iets van af wisten en ga zo maar door. Het ene gat met het andere vulde en nu een boel mensen met grote problemen achterlaat.
Nu kan de zwaargehandicapte dochter van een van de slachtoffers niet thuis wonen, het geld dat belegd was voor de bouw en aanpassing van een nieuwe vleugel aan het huis is als sneeuw voor de zon verdwenen. Of het echtpaar uit een buurtdorp dat binnenkort de woning moet verkopen omdat er geen geld meer is om de hypotheek te betalen. Of de mensen die plots met aanmaning werden geconfronteerd van dure verzekeringen die ze nooit afsloten.
Een hoop ellende. Maar ik val van mijn stoel als ik de eis hoor, een werkstraf van 240 uur. En een half jaartje voorwaardelijk. De man kan beter werken voor zijn geld, dan kan hij de slachtoffers nog wat terugbetalen is de redenering van het Openbaar Misterie. In de zaal verstrakken de gezichten van de massaal toegestroomde slachtoffers.
Vlak voor half twee verstrakt ook mijn gezicht als ik hoor dat ik twee uur heb staan wachten voor niets. Nadat eerst de zaak van 11 uur al niet doorging gaat nu ook de laatste middagvullende fraudezaak niet door. Fijn. In mijn hoofd komt een oude songtekst op en ik loop naar buiten. "I don't like mondays"
(klik op de foto voor een empeedrie cover van dit nummer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten