fahrrad

Samen met Krien was ik vandaag bij een van de mooiste winkels van de wereld, de winkel van Rose.de, niet heel erg ver hiervandaan over de grens. Ik had een klein boodschappenlijstje, een goede binnenband, overschoentjes voor de winter, beenstukken voor tijdens de koudmaartochnaeenuurtjewelwarm fietsdagen, een wintermuts met overschoenen en een helder lampje voor de donkere avonden. Plus een busje of wat met kettingcleaner en smeer, en een uitgebreid rondje over de afdeling met de fietsen. Wegdromen van een nieuwe tussen al die aluminium en carbon rossen. De wind langs de haren (figuurlijk dan), het geluid van de ketting over de derailleur en het ruisen van de banden over het asfalt.

Bij een van de fietsen sta ik wat weg te dromen en te fantaseren over de beklimming van de Ventoux die ik voor mei volgend jaar op de agenda heb staan. Ik heb het stuur in handen en zie meer versnellingen op de fiets dan mijn "oudje" heeft. Ooit, denk ik. Ooit, misschien wel volgend jaar.

Dan begint Krien tegen me te praten en langzaam dringt het tot me door. Of ik deze fiets niet gewoon wil hebben. Inpakken en meenemen zeg maar. "En wat ik daar dan van zeg". Maar natuurlijk, direct! Even later sta ik in een apparaat en volg de aanwijzingen van een, gelukkig Eigentalige, verkoper. ik recht mijn rug, stop mijn hand onder mijn oksels en leg mijn duim op mijn heup. Maatbepaling. Twintig minuten later is alles geregeld. Ik moet er nog even op wachten, mijn aanstaande nieuwe fiets wordt in de komende dagen in elkaar gezet, de banden op spanning gebracht en voorzien van twee bidonhouders.

Tien dagen, ik kan haast niet wachten!