ronde van Beschuitstad

Halverwege het peloton voel ik het. De frisse rijwind, opgewekt door een kleine veertig wielrenners. Voor één keer zit ik niet zelf op de fiets, maar sta ik aan de kant te kijken. Vandaag ken ik mijn plek, in dit peloton vol groten is geen plaats voor een simpele amateur op een oale fietse. Dit is het echte serieuze werk. Ronde na ronde flitsen de wielerprofs door de straten van Beschuitstad.
De vijfentwintigste editie van de Profronde van Beschuitstad is vol spanning en sensatie. Langs de kant duizenden bezoekers, feestorkesten, worstverkopers en bierkramen. Samen met buurman Krattenstapelaar geniet ik volop van amateurs, voormalige toprenners en huidige profs. Vooral bij de finish is de spanning groot. "Ohooh, ik hoor het al in de verte, ik hoor ze roepen! Ja hoor, ik hoor het heel duidelijk, luister maar eens mee, jawel, Brammetje, Brammetje en het rode licht gaat aan, wie komt er als eerste de bocht door, ohooh, is het? jahaaa, en het is jawel, hoho! " klinkt er uit de overal aanwezige luidsprekers.
Na de finish stort ik me over de afzetting heen. Hier moet ik met de neus bovenop! Twee seconden later sta ik oog in oog met een aantal van mijn helden. Ze drinken bier uit glazen laarzen, de rondemiss zoent erop los, het confettikanon gaat af, er worden bekers uitgereikt en dan barst het feest los. Na de prijsuitreiking loop ik naar het station. Ik ben een gelukkig man. Diep van binnen weet ik dat ik dit niveau nooit zal bereiken. Ik troost me met de gedachte dat er ook wedstrijden zijn voor vijftigers. Nog een paar jaartjes trainen.