Het is stil geworden in huis. Geen rood mormel dat, achter een speeltje of propje papier, de kamer doorstuift. Voorzichtig begint het besef door te dringen dat het ook definitief is, HilbertKat is niet meer. Toch denk ik hem nog steeds te zien of te horen. Als het kattenluikje klappert verwacht ik een dikke rode staart in de lucht te zien. Als het kleed verschoven is zoek ik direct naar het speeltje en als ik KlaasKat eten geef wil ik nog steeds een tweede schoteltje klaarmaken. Buiten verwacht ik steeds een schor "miauwtje" te horen van ergens in de tuin. Ik mis 'm.
KlaasKat is ook van slag. Als ik even de deur uit ben komt hij bij thuiskomst hard op me af lopen. Na meer dan anderhalf jaar is hij het ook niet meer gewend. Hij zoekt steeds contact, wil op schoot en kruipt dan bijna in me.
HilbertKat heeft een mooi plekje gekregen in de tuin, vlak naast zijn "voorgangers" ShircalKat en MeisjeKonijn. Binnenkort kan ik daar wel weer langs lopen zonder direct vol te schieten. Hoop ik.
oh, hoe herkenbaar... elke keer als ik naar de kraan loop, verwacht ik Cairo naast me te zien, bedelend om water. Want dat was uit een lopende kraan toch echt lekkerder dan uit de drinkbak... En soms word je dan ineens overvallen door een dikke keel of vochtige ogen... Take care!
BeantwoordenVerwijderen