plafondperikelen

Boven mijn hoofd knapt het steeds meer op. De gipsplaten zitten aan het plafond, de kantplanken aan de muur, overal is het al mooi glad gestreken. Je kunt het echt zien, straks is het echt prachtig, echt waar. Op de grond intussen wordt het steeds erger. Steigers, gereedschap, stof, puin, troep noem maar op.
Ach het hoort er bij, ken het wel erger. Drie maanden in het kluphuis met een noodvoorziening douchen of koken. En dan net schoon en droog of met een pan eten de kluphuisdeur uit als het echt begint te hozen. Dus deze daagjes vallen ook best mee. En zoveel zijn het er ook niet meer.
Wel mooi om eerder vandaag de reactie van Leo uit Grensdorp te zien. Ze keek omhoog en zag het plafond, keek met grote schrikogen eens goed om zich heen en slaakte een gil van ontzetting. Terwijl het, om eerlijk te zijn, er best goed bij lag allemaal. Overal stond wat, maar het was eigenlijk best overzichtelijk vond ik.

(en met een klikje op de steiger kom je vanzelf uit bij een prachtige musical in empeedrie-formaat...)