Van de vriendelijke PaPo (parketpolitie m/v) kreeg ik een mooie enveloppe in handen gedrukt. Ik had het bijbehorende nummertje. Zou ik dan nu toch echt prijs hebben? Helaas trof ik alleen mijn eigen telefoon aan in nummer 22. Net als een twintig minuten eerder in nummer 21. En daarna nummer 36. Geen enkele keer prijs. Of het moet zijn dat ik blij mag zijn dat ik een omgeving van levensgevaarlijke criminelen überhaupt mijn mobiele communicator weer terug kreeg. Want dan had ik in de zwaarbeveiligde rechtszaal heel veel geluk. Met als hoogtepunt natuurlijk dat ik door een hoofdverdachte werd aangesproken met "hé chef!"...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten