20/40

Ze hielden Textielstad Zuid in een greep van angst. Ze zouden "alles pakken wat ze pakken konden" en waren daar ook hard mee bezig. Totdat ze gestopt werden. Hoofdverdachte is de 18 jarige Haval. Deze leider van een geharde groep erg jonge overvallers wordt in maart door een arrestatieteam aangehouden Hij is dan nog 17 jaar oud en met een geladen vuurwapen in zijn broekzak, op weg om een woningoverval te plegen. Een dag eerder mislukte een overval op een geldloper nadat de politie de zaak stuk maakte.

De 18 jarige staat in het openbaar terecht, een bijzondere gebeurtenis in rechtbankland. Tenslotte was hij ten tijde van de overvallen minderjarig, normaal alle reden om achter gesloten deuren terecht te staan. Je moet het als minderjarige wel heel erg bont gemaakt hebben willen de deuren opengaan. Dat heeft deze HAVO leerling dan ook. Deskundigen omschrijven hem als slim, koud, berekenend, zonder enige vorm van mededogen voor zijn slachtoffers, die hij angst inboezemt door soms in elke hand een pistool vast te houden. 

Hij is de leider van een vriendengroep die zich 20/40 noemen, naar de prijzen van halve en hele grammen cocaine. De jongste van de groep is 15, de oudste net 21. Deze dag staan ze allemaal voor het hekje. Alleen de 15 jarige is er niet, hij is ziek en zijn zaak zal een andere keer voorkomen. De leden van de groep namen allemaal deel aan overvallen op cafetaria's, restaurants en een zonnestudio. 

Nourrahman en Dani horen de officier van justitie 4 en 5 jaar celstraf eisen. Ze overvielen binnen twee weken twee keer hetzelfde Chinese restaurant. De eerste overval wordt ingegeven door het idde om de vergokte centjes van Dani terug te halen. Ze zaaien angst en paniek en gaan er vandoor met een paar honderd euro. Voor de tweede overval hebben ze niet echt een reden. Geld om uit te gaan, drugs te gebruiken of om gewoon stoer te doen tegen de andere jongens van de groep. Op MSN voert een van hen hele gesprekken met jongere fans waarin hij opschept over zijn daden en zelfs aankondigt dat "hij er nog wel eentje gaat omleggen".

Tegenover de rechter vertonen ze allemaal berouw, gespeeld of niet. Spijt is het woord dat om de andere zin naar voren komt. "Spijt dat ze gepakt zijn" merkt de officier van justitie op. Enige communicatie met hun slachtoffers, in de vorm van een excuusbrief of anderszins, ontbreekt. In de zaal probeert de vader van een van hen de rechters iets te vertellen over zijn zoon, maar rechter Stoofvlees snoert hem de mond. 

Haval pleegde zeker vier overvallen en plande er nog een heleboel. Dat is duidelijk. Een telefoon vol nummers van handige contacten, voor wapens, auto's en uitkijk, en breeduit gemeten plannen waar een hoop jongeren in de wijk van op de hoogte zijn. De sigarenzaak om de hoek was een mooi doelwit en in die woning daar lag een hoop geld aldus een verhaal dat rondging. Sommige overvallen gingen niet door, soms simpelweg omdat het te druk was in de zaak, soms omdat de moeder van de chauffeur belde en de uitgeleende auto nodig had. 

Uiteindelijk hoort Haval de officier 8 jaar celstraf eisen. Aan de eis is een heftige discussie vooraf gegaan met een medewerker van de jeugdreclassering. De laatste wil een behandeling in een slechts licht beveiligde kliniek en pas over twee jaar bekijken hoe het gaat. Anders verandert Haval in een tikkende tijdbom. Die tijdbom is Haval al volgens de officier, een lieve aardige zachte aanpak, daar heeft hij geen recht op. Zijn slachtoffers kregen het ook niet van hem, die lopen nog steeds doodsbang rond, met hartkloppingen bij elk hard geluid. 

Over twee weken wordt duidelijk wat de rechtbank van de zaak vindt. Duidelijk is dat voorafgaande overvallers, na forse eisen, stevig gestraft werden. Men heeft duidelijk genoeg van dit soort gedrag.