ziekenhuis

Een deprimerende boel, behandelpoli 19 van het ziekenhuis. Weggestopt ergens waar het daglicht niet kan komen, een wachtruimte gelijk een Oostblok stationswachtkamer. Gelukkig duurt het wachten niet lang en zit ik al snel in een piepklein behandelkamertje.
Ook daar zit ik niet lang. Foto's worden niet gemaakt, volgende week pas, de breuk zit mooi, nog twee weken in een sling en beginnen met oefeningen. Dan staan we weer buiten, afspraak maken, op de kop krijgen dat ik geen ID bij me heb voor een geel ponskaartje en terug naar de bovenste verdieping van de parkeergarage waar mannetje staat op het enige plekje dat vrij was.
Thuis begin ik aan de oefening en bemerk tot mijn grote schrik dat ik mijn onderarm niet eens omhoog krijg zonder hulp. Laten hangen en een beetje rondslingeren is alles wat ik kan en ook mag. Ik word er doodmoe van. Later vandaag nog 2 keer doen, tegen een frozen shoulder. Au!