want...

Een ding is zeker, de wanten waar Krien al lange tijd mee bezig is, gaan de komende week wel afkomen. Mijn verpleegster, gelukkig met zorgverlof, is druk aan het breien zodat ik straks weer met warme handen buiten kom.
Afgelopen nacht een aantal keren goed geslapen, de bruine pillen Diclonogwat in combi met paracetamol werken aardig. Nog steeds ben wel bang om teveel te bewegen, een verkeerde beweging en ik gil het uit van de pijn. Iedereen die zegt dat kneuzen erger is dan breken die liegt. De pijn van een gebroken bot op een gebroken bot door een iets andere lig of zithouding is gruwelijk. Doodat de breuk niet in het gips zit, moet elke beweging van te voren doordacht worden om te voorkomen dat het mis gaat.
Zelf opstaan zonder hulp van mijn lieftallige verpleegster gaat nog niet. Een schouder en dus ook arm blijkt een vreselijk belangrijk onderdeel van het evenwicht te zijn. Lopen gaat stapje voor klein stapje, onder begeleiding van zuster Krien. Ik ben voorlopig nog volledig afhankelijk van haar. Het wachten is alleen nog totdat ze eindelijk zo'n spannend pakje aantrekt.

(Het tikken van een blogje, met een enkele hand, liggende op de bank, kost ook wel een stief kwartiertje. Rare tiikfouten moet je me maar vergeven...)