small world

Mijn wereld wordt er natuurlijk niet veel groter op, gebonden aan bed en huis. Toch is er een lichtpuntje te zien. Niet aan de achterkant van mijn arm, die is zo bont en blauw als maar kan. Het hoort erbij, de voorkant is donkergeel, ook niet echt mooi.
Wel mooi is dat het beter lijkt te gaan. De pijn is stukken minder, nog steeds met pijnstillers, maar inmiddels wel minder. De kracht lijkt ook voorzichtig wat terug te komen. Voorwaarde IS dat ik mijn arm even rustig uit de sling haal en laat liggen op bed. Zo kan hij even ontspannen.
De oefening, in het vorige blog te zien, een beetje heen en weer zwaaien, gaat steeds beter. Mijn onderarm kan, nog steeds met moeite, voorzichtig omhoog. Het doet pijn, maar ik ben verheugd. Drie keer per dag oefenen is mijn opdracht, maar ik denk dat ik het wat vaker doe. Versnelt het genezingsproces ook.
Dit weekend wil ik op een hometrainer of bokje gaan fietsen. Echt fietsen zit er voorlopig nog niet in. Met een beetje geluk kan ik met de langzame ploeg mee als het zomerseizoen half maart begint.