met rechts

Ik ben soms een te brave borst. Remmen voor een rood verkeerslicht. Vanaf nu kan ik dat iedereen afraden tijdens weersomstandigheden. Ik knal keihard met de Strida tegen het wegdek.
Een stadsbus kan me net nog ontwijken, verneem ik later van Krien, en als ik probeer op te staan weet ik dat het mis is. We lopen naar de eerste hulp, geen moment bij nagedacht een ambu te bellen.
Direct krijg ik pijnstillers en even later sta ik voor de röntgenmachine. De conclusie is snel getrokken, breuk bovenarm, net onder schouder. Geen gips, alleen een sling en de opdracht te rusten.
En dat doe ik dan maar. Op de bank, met Krien als de perfecte verpleegster die over mij waakt met al haar nachtrust. ik kan niets zelf, opstaan en verder, hulp heb ik nodig.
Tot zover.