kluptocht

Secretaris Krattenstapelaar klonk rond half tien op zondagochtend nog niet echt wakker aan de telefoon. "Man, ik kan de ogen nog niet loskrijgen". Hij was dan ook zojuist door mijn telefoontje gewekt na een zware avond. Buiten scheen de zon en was het heerlijk weer. Fietsweer. Klupfietsweer zelfs. Vond ik. Op mijn vraag of ie me ging kwam dan ook niet direct een enthousiaste reactie. Toch gingen we een goed half uur later op pad.
Tegen de wind in. Natuurlijk. In de richting van de natuurgebieden achter Höksebargen. Even buiten de stad, op een smal en kronkelig boerenweggetje gaat het bijna mis. Terwijl er links en rechts sporters hardlopen en wij als klup ruimte op de weg proberen te maken worden we allemaal de berm ingedrukt door een asociale automobilist zonder geduld. "%%$#@#&*(@#!!!" klinkt het van meerdere kanten, maar het is zinloos want de rode auto verdwijnt uit het zicht.
We herpakken ons en fietsen verder. De secretaris wijst de weg. Krom gaan de ruggen op de kale vlakte recht tegen de wind in. We proberen flink door te stampen. Valt niet altijd mee. Het zweet staat op de rug als we de eerste van een lange reeks schelpenpaadjes opschieten.
Ik hou mijn hart vast. Ken de voorliefde van K. voor mulle en onreesfietsbare zandpaden. En dus zitten we na een rondje door een prachtig zonverlicht veengebied vast in het zand. "Het is maar een klein stukje" zegt hij nog als mijn wielen niet meer rond willen. Dit alles tot grote hilariteit van de vele mountainbikefietsers op wiens uitgezette route wij zitten.
Ik hoef inderdaad ook maar een kleine honderd meter te lopen. Veel minder dan een eerdere tocht waarbij we met de fiets om de nek door en over omgewaaide bomen en struikgewas moesten klauteren. Dan gaan we richting "D'n Pruus" of "Langs 'n poal" en bevinden we ons op bekend Oosterbuurs grondgebied. Met een stevige spurt komen we aan bij het kluphuis waar we er eentje delen.
En de cijfers? Iets meer dan 42 kilometer in ongeveer anderhalf uur. Hoogstgemeten snelheid 42,3 tijdens de laatstemetersspurt.